ადგილის დედა მიყიჟინებს, უკან მეძახის,
დაობლებული ოდაბადე გოდებს და ტირის...
მატყვია დაღი კოშმარული სიცარიელის,
მწარე გოდებით ვუერთდები ჩემს მიწის ყივილს.
მივყვები ბილიკს, დანისნულია თვალსაწიერი,
რისი ზეიმი? სიმფონია არის სიკვდილის,
ბავშვობის წლები გაიელვებს, წამისმიერი
და კოლხი კაცი ჩემს დაკარგულ კუთხეს მივტირი.
Nessun commento:
Posta un commento