ოჯახს ედექი მოამაგედ, ბურჯად და ფარად,
ირგვლივ ამიტომ ყოველივე რარიგ გიყვარდა...
მარადისობას შეუერთდი ასე ანაზდად,
სიკვდილს სიცოცხლე შეერკინა-მყიფედ გადატყდა...
იყავ მოშიში მაცხოვრისა და მადლი გწამდა,
შუბლზე ნათელი გეფინა და ღმერთი გფარავდა...
გულში დარჩები ჩაკირული, ცოცხალი მარად,
ხსოვნა იქნება უწმინდესი ჩემს თანამგზავრად...
ვ. ვეკუა
ქ. თბილისი
14.07.2005 წ.
Nessun commento:
Posta un commento