ნიკალა

ნიკალა დღესაც დადის თბილისში,
აბანოთუბანს სწვევია ახლა,
ნარიყალაზე უთუოდ ავა,
იქიდან უნდა სიონს დანახვა...

კინტომ მეტეხთან გაშალა ბადე,
ვარდი ყვაოდა ისევ ვერაზე,
ამოიწვერა მზე დილით, ადრე,
რეკენ ზარები ელიას მთაზე...

ათინათებენ სხივები მტკვარზე,
ცრემლი სდით კლდეებს აქვე, აღმართზე...
ხმას მდინარისას ყურს უგდებს ტატო,
ესაუბრება მტკვარს მწირი, მარტო.

ლექსი მიუძღვნა მერანს, საყურეს,
იცლება ტივზე აზარფეშები...
ამოიწვერა მზე დილით, ადრე,
კინტომ გაშალა მეტეხთან ბადე...

ვ. ვეკუა
ქ. თბილისი
11.08.07